ضایعات نخاعی یکی از اصلی ترین علل ایجاد ناتوانی در جوانان بوده و سالانه هزینه های زیادی را برای دولت ها ایجاد می¬کند. اکثر بیماران ضایعات نخاعی از ویلچیر به عنوان اولین روش جهت لوکوموشن استفاده می¬کنند، در حالی که ایستادن و راه رفتن مزایای بسیار مهمی برای آن ها ایجاد می¬کند. مطالعات بسیاری نقش اندام تحتانی را در راه رفتن این بیماران با استفاده از ارتزهای اکتیو و یا در شرایط تعلیق نسبی وزن روی ربات های آموزش راه رفتن مورد بررسی قرار داده¬اند. اما به دلایل متعدد از جمله هزینه قابل توجه این ارتزها، استفاده گسترده از آن ها محقق نشده است و بیشتر بیماران همچنان از ارتزهای افو و کافو استفاده می¬کنند. مطالعاتی که نقش تنه و اندام فوقانی را در لوکوموشن بیماران ضایعات نخاعی بررسی کرده¬اند نیز محدود به ویلچیر بوده و نقش تنه و اندام فوقانی در راه رفتن با استفاده از ارتزهای قدیمی کمتر مورد توجه قرار گرفته است که هدف اصلی این پژوهش می باشد. در این پژوهش، 8 بیمار ضایعات نخاعی سطح کمری 12 که دچار فلج اندام تحتانی بوده اما سابقه آسیب در اندام فوقانی و تنه نداشتند، شرکت کردند. کلیه بیماران قادر به راه رفتن به صورت مستقل با استفاده از افو و واکر بودند و پروسه آموزش راه رفتن حداقل سه ماهه و مشترکی را پست سر گذاشته بودند. داده های حرکتی، نیرویی و الکترومایوگرافی از عضلات تنه و اندام فوقانی در حین راه رفتن ذخیره گردید. از آنجایی که چارچوب گیت نرمال محدودیت های بسیاری در توصیف گیت غیرطبیعی دارد، چارچوب جدیدی بر مبنای زیرعملکردهای بیومکانیکی ارائه گردید. این چارچوب شامل چهار زیرعملکرد اصلی به ترتیب زیر می باشد: 1)حفظ تعادل 2) پیشروی واکر 3) جدایش پا از زمین 4) پرتاب پا به سمت جلو. سپس مانورهای حرکتی و فعالیت عضلات تنه و اندام فوقانی در این چارچوب مورد بررسی قرار گرفت. نتایج کینتیک حاکی از آن بود بخش زیادی از وزن در حین راه رفتن توسط اندام فوقانی و از طریق واکر تحمل می شود که نقش مهم عضلات را نشان می دهد. جهت یافتن مهارتهای موتوری تاثیرگذار در راه رفتن، از روش فاکتورگیری غیرمنفی ماتریسی استفاده شد تا ساختار و الگوی فعالیت سینرجی های عضلانی شناسایی شوند. همچنین با اعمال تغییرات نوینی در این روش، ساختار مانورهای حرکتی و الگوی فعالیت آن ها نیز شناسایی شد. سپس رابطه ای میان الگوی فعالیت مانورهای حرکتی و سینرجی های عضلانی یافت شد که ساختار مانورهای حرکتی را با ساختار سینرجی های عضلانی مرتبط گردانید. نتایج نشان داد که برخلاف تفاوت¬های بین فردی و برون فردی زیاد در این بیماران، الگوی ساده¬شده¬ی مشترک و تکرارپذیری بین آن¬ها وجود دارد که از آن جهت راه رفتن استفاده می کنند. همچنین ارتباط تنگاتنگی بین الگوی فعالیت سینرجی های عضلانی و مانورهای حرکتی وجود دارد بدین ترتیب که با اختلاف فاز 5 درصدی، این دو الگو با ضریب همبستگی 0.95 با هم ارتباط دارند. نتایج این پژوهش، درک عمیق¬تری از نحوه¬ی راه رفتن بیماران ضایعات نخاعی به دست آورده و همچنین توصیه¬هایی جهت تسهیل فرآیند بازتوانی و طراحی ارتزهای موثرتر فراهم آورد.