جراحی استئوتومی یک روش درمانی برای تصحیح ناترازی محوری اندام تحتانی (واروس-والگوس) است. ناترازی محوری اندام تحتانی موجب افزایش تنش های موضعی در مفصل زانو و همچنین تغییر الگوی حرکتی و بدشکلی بیشتر می شود. در درمان جراحی به روش استئوتومی، جراح با استفاده از اطلاعات رادیوگرافی و سی تی اسکن، روش جراحی و میزان اصلاح مورد نظر را بصورت هندسی مشخص می کند که در بسیاری از موارد به دلیل عدم توجه به عوارض جانبی و دقیق نبودن میزان اصلاح، نتیجه ی مطلوب حاصل نمی شود. به نظر می رسد یک عامل مهم در این زمینه، تغییر پیکربندی زانو در بارگذاری های مختلف به دلیل انعطاف پذیری بافت های نرم باشد. از این رو، برای طراحی دقیق عمل جراحی و پیش بینی نتایج آن نیازبه یک مدل اختصاصی از زانوی بیمار است تا بتوان پس از عمل به وضعیت مطلوب اندام تحتانی و مفصل زانو دست یافت. هدف از انجام پژوهش حاضر، ارائه يک مدل المانمحدود اختصاصي از مفصل زانوي بيمار دچار ناترازي محوري اندام تحتاني (بدشکلی واروس) بهمنظور شبيهسازي عمل جراحي استئوتومي تيبيا است. برای این منظور در ابتدا هندسه اجزای زانو با استفاده از تصاوير امآرآي و سيتياسکن به دست آمد در ادامه در نرمافزار کتیا اصلاحاتی بر روی اجزای زانو انجام شد و این اجزا در نرمافزار آباکوس وارد شدند و با کمک روش «طراحی آزمایش» مقادیر بهینه خواص لیگامانهای زانو برای بیمار به دست آمد. سپس عمل جراحی شبیهسازی شد و نتایج با مقادیر به دست آمده از عکس بعد از عمل مقایسه شد. نتایج شبیهسازی نزدیکی نسبتا خوبی با نتایج حاصل از عکسبرداری بعد از عمل دارد . یافتههای این پژوهش توانایی مدل المان محدود در شبیهسازی جراحی استئوتومی و پیشبینی نتایج جراحی را نشان میدهد.