مهندسی بافت پوست، روشی برای کمک به ترمیم آن در هنگام زخم های عمیق و وسیع پوستی است. اساس این روش، ساخت بستری به نام داربست برای جایگزینی موقت بافت از دست رفته پوست است. هدف از انجام پژوهش حاضر، ساخت و ارزیابی ویژگی های داربست پوستی بر پایه دو پلیمر طبیعی ژلاتین و کیتوسان است. مطالعه حاضر، به سه بخش تقسیم می شود: 1. بررسی اثر دو پیونددهنده عرضی گلوتارآلدهید و نوعی کربودی آمید بر خواص داربست، 2. ارزیابی خواص داربست بر پایه کیتوسان و ژلاتین با سه نسبت متفاوت دو پلیمر نسبت به یکدیگر و 3. مطالعه اثر داروی آلانتوئین بر ویژگی های داربست کیتوسان/ژلاتین. برای بررسی خواص داربست ها، از آزمون هایی هم چون تصویربرداری میکروسکوپ الکترونی روبشی، نرخ تورم، درصد ایجاد پیوندهای عرضی،کشش تک محوره، رئومتری، خواص آنتی باکتریال، زنده مانی سلولی، چسبندگی سلولی، نرخ تخریب، تبدیل فوریه مادون قرمز و نرخ رهایش دارو استفاده شد. هم چنین مطالعه بر روی سلول های بنیادی مشتق از چربی بر روی داربست های ساخته شده در این مطالعه با همکاری مرکز تحقیقات پوست بیمارستان شهدای تجریش صورت گرفت. نتایج آزمون ها در فاز اول پژوهش نشان داد استفاده از 3.0 درصد از پیونددهنده عرضی کربودی آمیدی، با 88 درصد پیوند عرضی، مناسب ترین روش برای ایجاد پیوندهای عرضی در نمونه هاست. در فاز دوم مطالعه، نتایج آزمون ها نشان داد داربست کیتوسان/ژلاتین با نسبت 1:1، با داشتن قطر تخلخل 275 میکرومتر، نرخ تخریب 75 درصد طی 21 روز، مدول یانگ 0289.0 مگاپاسکال، نرخ تورم 5 برابر وزن خود طی 150 دقیقه و زنده مانی سلولی در حدود 50 درصد، مناسب ترین داربست فاقد دارو در مطالعه انجام شده است. هم چنین مطالعات انجام شده بر روی داربست های حاوی داروی آلانتوئین نشان داد حضور این دارو موجب تغییر در خواص داربست مانند کاهش درصد پیوندهای عرضی، افزایش میزان جذب آب، کاهش استحکام کششی و افزایش خواص آنتی باکتریال می گردد. در این قسمت نیز با توجه به مجموعه نتایج، داربست حاوی 5.0 درصد آلانتوئین به عنوان داربست بهینه انتخاب گردید.